Wel hallo daar! De voorbije maanden zijn voorbij gevlogen. Het was midden september dat ik aan de slag ging als verantwoordelijke bij Cultuurreizen, ik knipperde even met mijn ogen en zoef: Hallo, 2024!

Oh boy, wat een mooie ontdekkingsreis was het al. Dinsdag en donderdag zijn mijn meest favoriete dagen in de week want dan spoor ik richting Leuven. We werken in een heerlijk gebouw: De Hoorn, de voormalige fabrieken van Stella, waar mijn papa vroeger gewerkt heeft (call it magic). Een heel leuke hub nu. Daar zie je mij van de ene vergaderruimte naar de andere hollen: in het begin van de week een kickstart met mijn lieve collega, een meeting met ons directieteam (een groepje heerlijke dames en heren die een hart voor cultuur hebben en voor elkaar), een gesprek met een (nieuwe) reisleider waar we luidop dromen van prachtige reizen en die durven concreet maken, of een update met onze logistieke partner. Ik babbel nogal wat af de laatste tijd.

Samenwerken met een nieuw team, het doet wat met een mens. Nu pas besef ik hoe comfortabel ik de voorbije jaren – thuis in mijn praktijk – zat. En in je comfortzone daar vind je weinig groei. Nu, ik ga ook niet té kort door de bocht gaan door te zeggen dat ik de voorbije jaren niet gegroeid ben, maar ik nam vaak links, wanneer alles rechts voor mij al klaar lag. Any road will take me there, maar je kan zelf kiezen hoe moeilijk die weg zal worden. Je kan naar Los Angeles over de Atlantische Oceaan maar ook via Tokyo…

Laat het duidelijk zijn dat ik het nooit moeilijk vond om te delen hoe ik mij voelde. Ik was een pro in het delen van mijn leven en gevoelens, daar is mijn social media een mooi voorbeeld van. Maar achter de schermen kampte ik met veel onzekerheid. Ik gooide 'het' daar en dan wou ik in een hoekje kruipen om de gemene tongen niet te horen, het vervelende is dat je dan ook de positieve feedback niet te horen krijgt.

In mijn kracht gaan staan, mijn mening delen en daarachter blijven staan (vooral dat laatste): dat…bleek de grootste uitdaging van mijn leven. Ik had helemaal niet door dat er toch nog wat werk was aan mijn eigenwaarde tot ik de teugels in handen nam bij Cultuurreizen: ik kreeg zoveel vertrouwen, zoveel erkenning, zoveel steun en hulp… en dat bracht heel wat ongemakkelijke gevoelens teweeg.

"Ik hoef het niet allemaal alleen te doen" en "ik ben goed genoeg" waren mijn twee grootste groeispurten van de voorbije maanden. Op een dag kwam ik thuis en ik was heel emotioneel omdat ik gezien werd, eindelijk, en ik weet nu hoe dat kwam, omdat ik de eerste keer helemaal mezelf durfde te zijn - buiten mijn veilige en vertrouwde omgeving- én daardoor zag ik mezelf door de ogen van mijn collega’s.

Ik heb zoveel angst gevoeld, maar nu weet ik dat angst vooral moed is dat zichtbaar wordt. Ik heb vaak gehuild, tranen - die eens geland - transformeerden in plezier en geluk.

Laat je nooit wijsmaken dat je moet leren leven met je trauma, dat doen we al ons ganse leven. De grootste uitdaging is durven leven in vreugde en vertrouwen.

So let's have some fun, this life is sick ;-)

Je bent genoeg, WW.

sidenote: mijn allereerste project bij Davidsfonds Cultuurreizen: Reismagazine Najaar 2024.